„Grupy Modlitewne i Dom Ulgi w Cierpieniu: oto dwa znamienne dary, które pozostawił nam ojciec Pio. Zostały one założone, aby być w świecie jaśniejącymi pochodniami miłości” – mówił po beatyfikacji włoskiego stygmatyka święty papież Jan Paweł II.

Papież Pius XII w czasie II wojny światowej zaapelował do katolików o modlitwę w intencji uratowania świata. „Zakasajmy rękawy. Jako pierwsi odpowiedzmy na apel Wikariusza Chrystusowego!” – powiedział ojciec Pio. Tak w 1947 roku zrodziły się Grupy Modlitwy. Ich założyciel nakreślił następujący program duchowy: „Jeśli jesteście moimi dziećmi, módlcie się co wieczór w gronie rodzinnym. Odmawiajcie święty różaniec ku czci Madonny. Raz na tydzień, a przynajmniej raz w miesiącu, gromadźcie się w kościele, odmawiajcie Różaniec, uczestniczcie pobożnie we Mszy św., słuchajcie i rozważajcie Słowo Boże i żyjcie Nim; wspólnie przystępujcie do Komunii św., adorujcie, jeśli to możliwe, choć przez godzinę Jezusa w Najświętszym Sakramencie”. Przywilejem członków Grupy jest to, że stają się duchowymi synami i córkami OJCA PIO i zostają objęci Jego opieką z nieba. Obiecał to Ojciec Pio, gdy mówił: „Przyjmuję cię chętnie za mego syna duchowego, ale pod warunkiem, że będziesz zawsze szlachetnie postępował i dawał dobry przykład życia chrześcijańskiego”.

Zgodnie ze wskazaniami Ojca Pio, uczestnik Grupy Modlitewnej powinien:

1. Każdego wieczoru (lub w ciągu dnia) odmówić jakąś dowolną modlitwę w aktualnych intencjach.
2. Raz w miesiącu spotkać się z innymi członkami Grupy, w kościele na Mszy św.
3. Przynajmniej raz w tygodniu, a najlepiej częściej, przeczytać fragment Pisma św. i wyciągnąć dla swego życia dobre postanowienia.
4. Starać się żyć w łasce uświęcającej. Wolność od grzechu ciężkiego upoważnia do posilania się Ciałem Chrystusa w Komunii św.
5. Przynajmniej raz w miesiącu poświęcić trochę czasu na modlitwę adoracyjną przed Najśw. Sakramentem wystawionym w monstrancji albo obecnym w tabernakulum.
6. Starać się praktykować w otoczeniu bratnią miłość.
7. W miarę swoich możliwości włączyć się w spełnianie dobrych dzieł. Modlitwa znajduje swoje dopełnienie w dziełach miłości.
8. Decyzja o udziale w Grupie Modlitwy Ojca Pio powinna nastąpić po głębokim namyśle, aby przyjęte dobrowolnie obowiązki były spełniane chętnie i z radością.

Wielki ruch modlitewny, który rozkwita miłością do braci.

Grupy Modlitwy założone przez Ojca Pio mają swój początek w wezwaniu Papieża Piusa XII, który w czasie trwania drugiej wojny światowej wezwał wszystkich, by zjednoczyli się we wspólnej modlitwie i by przyjmowano Chleb życia: To, czego pilnie potrzebuje Kościół, to zaangażowani wierzący, grupy wiernych każdego stanu, którzy wolni od lęku przed ludzkimi względami chce upodobnić się w całym swoim życiu i działalności, podporządkować się wymogom Bożych Przykazań i Prawom Chrystusa. Ojciec Pio, wierny syn Kościoła i zawsze wrażliwy na oczekiwania Papieża, wzywa swoich duchowych synów nie tylko do modlitwy indywidualnej i osobistej, ale także i w grupie.

Od lat pięćdziesiątych naszego wieku jesteśmy świadkami odpowiedzi na apel Ojca Pio, rozkwitu Grup, w których praktykuje się szczególnie intensywnie modlitwę wspólnotową, w imię świadectwa dojrzałej i gorliwej wiary. Nie zawsze, przynajmniej tak było na początku, była to łatwa droga, gdyż należy także wziąć pod uwagę nową fazę istnienia grup kościelnych. A grupy modlitewne były jednym z pierwszych ruchów świeckich. Z czasem coraz bardziej wzrastała ich wiarygodność, zyskiwały życzliwość także i z powodu postawy Ojca Pio, który stwierdzał, że nie można ustanawiać Grupy Modlitwy bez opieki kapłana i uznania właściwego Biskupa.

W istocie rzeczy Statut Grup Modlitwy potwierdza zdecydowaną wolę Ojca Pio absolutnej wierności Kościołowi. Czytamy we wstępie do Statutu, że pilnie należy przestrzegać zasady, iż grupy modlitewne winno cechować pełne i bezwarunkowe przylgnięcie do nauki Kościoła katolickiego, kierowanego przez Papieża i Biskupów... Modle się z Kościołem, za Kościół i w Kościele. Można powiedzieć, że trwała wierność Kościołowi, modlitwa wspólna i braterska miłość stały się zasadniczymi racjami, które przemówiły za zatwierdzeniem Statutu przez Sekretarza Stanu, kardynała Agostino Casarolego, w dniu 3 maja 1986 r.

Duchowa rodzina Grup Modlitwy składa się z ludzi wszystkich stanów: są wśród nich kapłani, zakonnicy, małżonkowie, młodzież... Aktualnie jest we Włoszech 1.786 Grup, a za granicą 370 w 34 krajach. Wszyscy realizują swą jedność z Bogiem na wzór pierwotnych wspólnot chrześcijańskich: Wszyscy oni trwali jednomyślnie na modlitwie razem z niewiastami, Maryja, Matką Jezusa i braćmi Jego (Dz 1,14). W tym duchu, choć miejscem uprzywilejowanym spotkań jest rejon parafii, na wzór pierwotnych wspólnot chrześcijańskich opisanych w Dziejach Apostolskich, Grupy mogą się zbierać w różnych miejscach: w szpitalach, w koszarach, w więzieniach, w rodzinach, w szkołach itd., a więc w środowiskach, które sprawiają sporo trudności życiu kościelnemu. Jan Paweł II w czasie spotkania z Grupami Modlitwy w 1988 r. wzywał do zatroszczenia się o formację chrześcijańską przez pogłębioną katechezę, złączoną z uprzednim przekonującym świadectwem wiary w różnych sytuacjach codziennego życia. A kardynał Carlo Martini w czasie spotkania z Grupami Modlitwy z Lombardii życzył rozwoju wielkiego ruchu modlitwy karmionego Słowem Bożym, medytacja Ewangelii, Psalmów, Listów św. Pawła, tekstów Pisma św. Te dwa autorytatywne wezwania nie były zaskoczeniem dla Grup Modlitwy, gdyż Ojciec Pio stale zachęcał swoich duchowych synów do wytrwałej medytacji Słowa Bożego. A gdy ktoś pytał go, jakie winien czytać książki religijne, wskazywał na Biblię i przedkładał ją nad samą modlitwę i medytację: Albowiem w modlitwie i w medytacji to my przemawiamy do Pana, a w świętej lekturze to sam Bóg jest tym, który mówi (Epistolario II, s. 129).

Dla Ojca Pio nie było trudności nie do pokonania: nawet choroba nie była powodem do skorzystania z dyspensy od medytacji Pisma Świętego. Nie mogę tego znieść, na to pozwolić, by twoja dusza pozostawała w poście od zbawiennego pokarmu. Jest już czas, by wyjść z tej obojętności, która gdyby tak dalej trwała, mogłaby doprowadzić do fatalnych skutków, gdyż brak takiej lektury pozbawia cię bardzo Licznych dóbr duchowych (Epistolario II, s. 186). Dla życia duchowego i formacyjnego Grup zaproponowano cztery spotkania w miesiącu, z odpowiednią przerwą między każdym z nich. Dwa spotkania są skoncentrowane wokół Mszy św. i starannie przygotowanej Godziny Adoracji. To przygotowanie jest konieczne do zrozumienia i uczestnictwa w liturgii. Dwa pozostałe spotkania to biblijna katecheza, przygotowana na podstawie materiałów pomocniczych. Dokonane przemyślenia zapisane na kartce mogą posłużyć jako materiał do modlitwy. W domu każdy uczestnik może zanotować osobiste refleksje na karteczce i uczestniczyć w spotkaniu, dzieląc się z innymi tym, co w urywku Biblii Pan powiedział do jego serca. Ponadto modlitwa, gdy staje się autentycznym przeżyciem spotkania z Bogiem, nie jest nigdy jałowa i nie wyczerpuje się w praktykach pobożności, ale rozkwita w dziełach miłości bliźniego. Jan Paweł II, przemawiając do Grup Modlitwy, stwierdził, że życie duchowe koncentruje się wokół Eucharystii i Sakramentu Pojednania. Takiemu dynamizmowi nie braknie umiejętności przekazu czynnej miłości wobec braci, zwłaszcza wobec pogrążonych w cierpieniu i potrzebuj4cych. Także i w tym Ojciec Pio jest dla nas przykładem (1996 r.). To tylko niektóre wskazania, jakimi Grupy Modlitwy winny się kierować i angażować według własnych możliwości i wielorakich potrzeb, a które, co oczywiste, winny być dostosowane do wymogów czasu i środowiska: opieka nad chorymi, wychowanie młodzieży, inicjatywy na rzecz obrony życia, opieka nad bezdomnymi, uczestnictwo w środkach przekazu itd.

Kardynał Casaroli, gdy przemawiał do Grup Modlitwy, stwierdził: Grupy Modlitwy maj4 wielkie zadanie do wykonania we współczesnym życiu społecznym. Przez swoja specyficzność mają specjalne zadania i posłannictwo, by prowadzić życie w duchowości Ojca Pio w różnych środowiskach codziennego życia społecznego i rodzinnego. Ponadto należący do Grup Modlitwy nie mogą się czuć zwolnieni od czynnej miłości, ale powinni zaangażować się w życie społeczne; dobrze jest jednak przypomnieć, że grupa nie może podjąć żadnej inicjatywy bez zgody czy poza zaplanowaną pasterską pracą Kościoła lokalnego.

Ponad dwa tysiące Grup obecnych w 35 krajach świata

Aktualnie we współczesnym świecie istnieje ponad 2.150 Grup Modlitwy. W samych Włoszech jest ich około 1.800. Działają we wszystkich regionach Włoch. Spośród regionów, w których zaznacza się istnienie Grup, trzeba wymienić Sycylię, Lacjum, Apulię (w każdym z tych trzech regionów jest około 200 Grup), ponadto pod względem liczby wyróżniają się takie regiony, jak: Abruzzy, Molise, Kampania, Emilia-Romania, Lombardia (w każdym z nich jest po około 100-150 Grup). Poza granicami Włoch jest 370 Grup działających w 34 krajach na różnych kontynentach. Najwięcej Grup istnieje w Irlandii (ponad 70). Wiele Grup działa w Anglii-Walii i w Stanach Zjednoczonych. Liczne Grupy istnieją w Szwajcarii, Francji, Szkocji, na Malcie, w Belgii. Mniej Grup jest w Afryce (Benin, Wybrzeże Kości Słoniowej, Gabon, Nigeria, Republika Środkowoafrykańska, Republika Południowej Afryki), w Ameryce Łacińskiej (Argentyna, Brazylia, Chile, Peru, Urugwaj, Wenezuela), w Azji (Filipiny, Indie, Sri Lanka). Kilka Grup działa także w Australii.

Jest to szczególnie znacząca geografia modlitwy, także i dlatego, że ujawnia ona - choć oczywiście w sposób niekompletny - geografię czci dla Ojca Pio. Ta cześć nie zna granic. W ten sposób chrześcijanin ożywia w sposób szczególny modlitwę, która była pokarmem codziennym zakonnika z Pietrelciny. Powiedział on pewnego razu: ...modlitwa jest włożeniem naszego serca do Serca Bożego... Kiedy to się dokonuje w sposób właściwy, wówczas "porusza" ono Serce Boże i skłania Je coraz bardziej do wysłuchania nas. Starajmy się wylać przed Nim cała naszą duszę i oddajmy się modlitwie do Boga. Takie nasze modlitwy "skłonie" Go, by przyjść nam z pomocą,.